Historia

odkrywcy-plakat-2008

1990 – Urszula Smoczyńska zorganizowała pierwszy w Polsce kurs orffowski z udziałem pedagogów z Instytutu Carla Orffa w Salzburgu – troje wykładowców poprowadziło zajęcia na Akademii Muzycznej w Warszawie.

1993 – zainteresowanie kolejnymi kursami i orffowską koncepcją wychowania muzycznego było tak duże, że powstało Studium Wychowania Muzycznego Carla Orffa zorganizowane przez Urszulę Smoczyńską w warszawskiej AMFC. Kierowała nim przez kilka lat, a potem, gdy musiała odejść na emeryturę, prowadziła je Katarzyna Jakóbczak – Drążek. Studium działało przez 12 lat.

1994 – po dość długich staraniach sąd przyjął w końcu wszystkie wymagane dokumenty i zarejestrował Polskie Towarzystwo Carla Orffa. Zwołany został zjazd założycielski i rozpoczęliśmy działalność. Początkowo niezbyt intensywną, lecz tempa wzrosło po zawieszeniu zajęć Studium na warszawskiej uczelni (powody finansowe).

2003 – nową kierowniczką Towarzystwa została Iza Wałaszewska.
Wraz z zarządem PTCO organizuje kolejne zjazdy.

2008 – rozpoczął się cykl koncertów dla dzieci Odkrywcy muzyki. Inicjatorką projektu była Urszula Smoczyńska i ówczesny dyrektor Filharmonii Łódzkiej Andrzej Sułek. Adresatami koncertów są dzieci w wieku 5-10 lat. W tym roku szkolnym mija już 7 sezon Odkrywców muzyki, którzy nadal cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem.


Polskie Towarzystwo Carla Orffa swoją działalnością stara się urzeczywistniać ideę muzyki elementarnej Carla Orffa.

MUZYKA ELEMENTARNA
W UJĘCIU CARLA ORFFA
I JEGO WSPÓŁPRACOWNIKÓW

Carl Orff

  • „Muzyka elementarna nigdy nie jest tylko samą muzyką, połączona jest z ruchem, tańcem i mową, jest taką muzyką, którą trzeba samemu tworzyć, w którą jest się zaangażowanym nie jako słuchacz, lecz jako współgrający”
  • „Muzyka elementarna jest bliska ziemi, pierwotna, cielesna, każdy może się jej nauczyć, odpowiada poziomowi dziecka”. (Das Schulwerk, Mainz 1964 s. 16)

 

Hermann Regner
Jeden z najbliższych współpracowników Orffa w Instytucie w Salzburgu.

„Przymiotnik elementarny nie opisuje jakiegoś konkretnego stanu materialnego, lecz proces – zasadnicze, wewnętrzne i zewnętrzne przemiany w człowieku, który styka się z muzyką  i tańcem”.

Regner podkreślił zatem elementy pojmowania i działania – wewnętrznej strony muzycznych reakcji i sposobów zachowania, przez które może się urzeczywistnić elementarna muzyka i taniec. (Symposion Orff – Schulwerk – Eine Dokumentation s. 14)

 

Wilhelm Keller
Także jeden z najbliższych współpracowników Orffa, działał na obszarze pedagogiki specjalnej.

„Elementarny nie może być rozumiany jedynie jako pierwiastkowy, ale także jako ośrodkowy lub centralny, etymologicznie wywodzący się od L – M – N, w brzmieniu EL – EM – EN, przy czym te środkowe litery alfabetu użyte zostały symbolicznie. Muzykę elementarną nazwijmy zatem urzeczywistnieniem pewnej pierwotnej, centralnej, muzycznej możności, która została w każdym człowieku złożona. Kompleksowa, artystyczna muzyka zaczyna się tam, gdzie istnieją niezbędne do jej urzeczywistnienia warunki edukacyjne, kulturowe, techniczne. Zatem wszyscy, którzy tych warunków nie mogą spełnić, zostają wyłączeni ze współuczestnictwa w jej tworzeniu, wykonywaniu oraz, w przypadku zbyt wysokich wymagań względem możliwości słuchowych, także w jej odbiorze.” (artykuł Elementare Musik von und mit Behinderten zamieszczony w Musik und Bildung 12/84, Schoff, Mainz)

Orff wraz ze współpracownikami zwrócił uwagę na to, że w muzycznym wychowaniu elementarnym nie chodzi tylko o naukę na poziomie elementarnym, czyli przedszkolnym i wczesnoszkolnym.

Idea elementarnej muzyki i tańca realizowana jest nadal i wciąż ewoluuje. Głównym ośrodkiem działań na tym polu jest Instytut Carla Orffa w Salzburgu.

Idea wychowania muzycznego Carla Orffa nie przerodziła się w metodę, a nauczyciel idzie tu własną drogą i ma dużą swobodę w realizacji postawionych sobie celów – to duża odpowiedzialność.

Kluczową rolę odgrywa stworzenie na zajęciach przestrzeni, w której uwolni się twórczy i artystyczny potencjał każdego uczestnika.

 

ATUTY ORFFOWSKIEJ IDEI…

IDEA TA WYWODZI SIĘ, ZACZYNA OD LUDZI – ICH MOŻLIWOŚCI I POTRZEB.

JEST TWÓRCZA – człowiek jest ze swej natury twórczy

JEST ARTYSTYCZNA – formuje kulturę człowieka przez muzykę, słowo i ruch, buduje emocjonalną więź ze sztuką

JEST EKSPRESYJNA – na pierwszym planie znajduje się wyraz, a potem przekaz teorii
i technik, które rozszerzają możliwości wyrazu

JEST SOCJALNA – urzeczywistnia się w kontakcie i współpracy z drugim człowiekiem i grupą, uczy akceptacji siebie, a przez to także innych.

JEST AKTYWNA – wymaga współuczestnictwa – ciałem, intelektem i duchem.

JEST ELASTYCZNA – wychodzi od ludzi, jest dla każdego wieku, dla każdej grupy społecznej, w każdej kulturze możliwa do zaadaptowania.